Απόλυση…μετά;

Η εργασία είχε διττό ρόλο στη ζωή μας: από τη μία εργαζόμασταν  για βιοποριστικούς λόγους, και από την άλλη, εργαζόμασταν  για να παράγουμε έργο, να προσφέρουμε, να εκφραστούμε… Το πέρας του χρόνου έφερε αλλαγές στις σύγχρονες κοινωνίες και σίγουρα ο τομέας της εργασίας δεν έμεινε ανεπηρέαστος. Πλέον, η εργασία αν υπάρχει στη ζωή μας, υπάρχει απλά ως μέσο επιβίωσης. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ανήκουν στην κοινωνική ομάδα των ανέργων, ενώ ο λόγος δεν είναι η κακή τους επίδοση, αλλά οι περικοπές που παρουσιάζουν ανοδική πορεία.

Τα στερεότυπα των κοινωνικών ρόλων  σε σχέση με τα δύο φύλα ορίζουν πως η εργασία αποτελεί την κοινωνική καταξίωση του άντρα, ενώ η γυναίκα είναι η προσωποποίηση της ηθικής συμπαράστασης της οικογένειας,  γι’ αυτό και η εργασία της δεν είναι απαραίτητη. Ωστόσο, σε περίπτωση απόλυσης και τα δύο φύλα βιώνουν, κατά γενική ομολογία, τα ίδια συναισθήματα. Κάθε τέλος έρχεται βίαια, είτε είμαστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό είτε όχι, και η αντιμετώπισή του περνάει από διάφορα ψυχολογικά στάδια όμοια με αυτά του πένθους. Εξάλλου κάθε τέλος πρέπει πρώτα να το πενθήσουμε  για να μπορέσουμε να το αποδεχτούμε.

Τα πρώτα συναισθήματα:

Μια απόλυση προκαλεί έντονα και διάχυτα αρνητικά συναισθήματα. Νιώθουμε έντονη θλίψη που μπορεί να οδηγήσει και σε κατάθλιψη, κοινωνική απόρριψη, έντονο άγχος για το μέλλον το δικό μας αλλά και της οικογένειάς μας.

 Είναι απόλυτα φυσιολογικό να βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα, και μάλιστα, η αντιμετώπιση δεν είναι η προσπάθεια αποφυγής αυτών, αλλά η προσπάθεια διαχείρισής τους αναγνωρίζοντας αρχικά τα στάδια εξέλιξής τους. Αρχικά, μπορεί να βιώνεται κάποιο είδος άρνησης  (μπορεί να είναι ολοφάνερη και αναμενόμενη η απόλυση αλλά να αρνούμαστε να την αποδεχτούμε), ενώ ακολουθεί έντονος θυμός και απόδοση ευθυνών (“δεν μου άξιζε, δεν έφταιγα εγώ αλλά κάποιος άλλος…”). Ακολουθεί ένας εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μας που καταλήγει σε μια διαπραγμάτευση, δηλαδή ότι έτσι έπρεπε να γίνει, γεγονός που προκαλεί έντονη θλίψη έως και κατάθλιψη καθώς νιώθουμε αβοήθητοι και μόνοι. Το τελευταίο στάδιο είναι πλέον η αποδοχή της κατάστασης η οποία σηματοδοτεί και τη δράση μας.

Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;

Κάθε εμπειρία της ζωής μας είναι υπόθεση του καθενός. Ο καθένας από εμάς λαμβάνει και επεξεργάζεται διαφορετικά το καθετί που βιώνει. Έτσι και ο κλονισμός, λόγω άσχημων εμπειριών (απόλυση), της αυτοπεποίθησης και της αισιοδοξίας μας είναι υπόθεση καθαρά προσωπική. Ξεκαθαρίζοντας μέσα μας τα συναισθήματα που βιώνουμε αλλά και τις εκφάνσεις τους, θα είναι πιο εύκολο να επαναπροσδιορίσουμε τις δυνατότητές μας και τις προθέσεις μας. Θέτουμε νέους βραχυπρόθεσμους στόχους και αναλαμβάνουμε δράση.

Χάνοντας τη δουλειά μας χάνουμε αυτόματα και την αυτοπεποίθησή μας πάνω στον εργασιακό τομέα. Ωστόσο, η αυτοπεποίθηση σε άλλους τομείς λογικά και θα έχει παραμείνει ανεπηρέαστη σε ικανοποιητικό βαθμό. Ας αναζητήσουμε αυτούς τους τομείς που νιώθουμε σίγουροι για τον εαυτό μας, ή ακόμα και να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας ξεκινώντας κάποια δραστηριότητα που θα μας τονώσει ψυχικά (π.χ. έναρξη μαθημάτων χορού ακόμα και στο σπίτι). 

Η αισιοδοξία είναι το αμέσως επόμενο σημαντικό κομμάτι. Η ανεργία δεν σημαίνει απαραίτητα και αποχή από τον χώρο της εργασίας. Η  δραστηριοποίηση  για την εύρεση νέας εργασίας προϋποθέτει κόπο, συνεπώς, ένα είδος εργασίας. Είμαστε ενεργοί κι όχι παθητικοί. Αν συνειδητοποιήσουμε αυτό, σε συνδυασμό πως μπορεί να υπάρξουν και σοβαρότερα προβλήματα (π.χ. προβλήματα υγείας), θα προσανατολιστούμε αυτόματα στις ευτυχισμένες και χαρούμενες καταστάσεις της  ζωής μας και θα τονώσουμε ευκολότερα την αισιοδοξία μας.

Ας ξεκινήσουμε με ένα χαμόγελο ακόμα κι αν μέσα μας πονάμε…εξάλλου όταν χαμογελάει το πρόσωπο δεν σημαίνει ότι χαμογελάει και η καρδιά…αλλά ας είναι η αρχή μας!!