Πρώτη μέρα στο σχολείο…κάθε αρχή και δύσκολη!

Κάθε αρχή είναι δύσκολη. Χρειαζόμαστε χρόνο για να προσαρμοστούμε και να εντάξουμε αυτήν τη νέα αρχή μέσα στη ζωή μας. Σε όλα τα ηλικιακά μας στάδια βιώσαμε μια αρχή, είτε εύκολη είτε δύσκολη για την κάθε ηλικία. Μια από αυτές είναι “η πρώτη μέρα στο σχολείο”.

“Η πρώτη μέρα στο σχολείο” συνήθως συνοδεύεται από μια έντονη άρνηση από τη μεριά του παιδιού. Αρνείται να παραμείνει στον χώρο του σχολείου χωρίς την παρουσία της μητέρας του, ενώ πολλές φορές σε περίπτωση που δεν εισακούονται οι προσευχές του, ξεκινούν τα κλάματα, τα παρακάλια και ίσως κάποια σωματικά συμπτώματα (π.χ. πόνος στο στομάχι). Αυτή η κατάσταση παραμένει ίδια το πρώτο διάστημα, ενώ σταδιακά εξαλείφεται καθώς το παιδί πλέον προσαρμόζεται στη νέα κατάσταση (υπάρχουν περιπτώσεις που το παιδί δεν παρουσιάζει άρνηση ή περιπτώσεις που η άρνηση κρατάει μόνο την πρώτη μέρα). Είναι, ωστόσο, σημαντικό να τονιστεί, πως το παιδί σ’ αυτήν την ηλικία γνωρίζει μόνο τον κόσμο της οικογένειάς του και του σπιτιού του. Είναι λοιπόν λογικό, πως είναι δύσκολο στην αρχή να καταφέρει να προσαρμόσει τον κόσμο του σ’ ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ειδικά όταν δεν είναι επιλογή του, αντίθετα, είναι μια απόφαση που απλά ακολουθεί.
 

Τι γίνεται όμως αν η άρνηση δεν υποχωρεί;
Η άρνηση είναι έντονη και δεν υποχωρεί όταν:

1. εμμένει η άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο για παράλογους λόγους, οι οποίοι, όμως, αρκούν για να προκαλέσουν έντονο φόβο στο παιδί,
2. ο φόβος αυτός εκδηλώνεται με αγχώδεις αντιδράσεις (π.χ. κεφαλαλγία, πόνος στο στομάχι, διάρροια κτλ) και συμπεριφορές (π.χ. έντονα παρακάλια, αναβλητικότητα για άλλη μέρα), κρίσεις πανικού και ξεσπάσματα κλάματος.

Ποια παιδιά προτιμάει;

1. παιδιά με μέση ή ανώτερη νοημοσύνη και με καλή σχολική επίδοση (άρα και με περισσότερο άγχος και τελειομανία),
2. παιδιά που παράλληλα ή πριν την έναρξη του σχολείου βίωσαν και κάποιο άλλο στρεσογόνο γεγονός (π.χ. διαζύγιο),
3. παιδιά λιγότερο κοινωνικά και συνήθως προσκολλημένα στη μητέρα τους,
4. παιδιά που ίσως φέρουν και άλλες μορφές φοβίας (π.χ. κλειστοφοβία, αγοραφοβία)

Η στάση των γονέων:

1. διερεύνηση αιτιών αυτής της συμπεριφοράς (π.χ. σχολική βία),
2. συνεργασία με τον δάσκαλο (ενθάρρυνση, προτροπή συμμετοχής στο μάθημα, έπαινος κτλ),
3. αποφυγή άγχους και ιδιαίτερα του σχολικού άγχους. Ας μη ξεχνάμε πως τα παιδιά καταλαβαίνουν και βιώνουν τα συναισθήματα το γονέων. “Σκεφτείτε να βιώνει πάνω στο δικό του ήδη υπάρχον σχολικό άγχος και το δικό σας σχολικό άγχος.”,
4. υπάρχει ένα πρόβλημα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει, πως πρέπει να παραμείνει το παιδί κλεισμένο στο σπίτι ενισχύοντας έτσι τα κενά και τις συναισθηματικές του δυσκολίες,
5. επισκεφθείτε κάποιον ειδικό.