Εργαζόμενη και Μητέρα!

“Είμαι παντρεμένη περίπου 10 χρόνια. Είμαι πολύ ευτυχισμένη μέσα σ’ αυτόν τον γάμο! Ίσως επειδή ποτέ δεν χρειάστηκε να τεθεί δίλημμα για την δουλειά μου που τόσο αγαπάω. Ποτέ δεν ένιωσα ενοχές ότι παραμελώ τον σύζυγό μου στο όνομα της καριέρας μου. Ωστόσο, όλα άλλαξαν με τον ερχομό του πρώτου μας παιδιού. Νιώθω πως όσο χρόνο και να αφιερώσω στο αγόρι μου δεν θα είναι ποτέ αρκετός! Φέτος, μιας που καταλαβαίνει κάποια πράγματα παραπάνω, θα πρέπει να βρω τρόπο να καλύψω τις ενοχές που νιώθω κάθε φορά που φεύγω για τη δουλειά και να του εξηγήσω και για ποιον λόγο φεύγω! Δεν ξέρω τί είναι σωστό! Δεν ξέρω γενικά τί πρέπει να κάνω!”

Ο πολύπλευρος ρόλος της γυναίκας είναι γνωστός πια στις μέρες μας! Πολλές γυναίκες, ακόμα και μετά τον ερχομό του παιδιού τους, συνεχίζουν την καριέρα τους προσπαθώντας να συνδυάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα, έστω, τους ρόλους της μητέρας και της εργαζόμενης γυναίκας.
 

Είναι σωστό να δουλεύω ενώ με περιμένει ένα μωρό στο σπίτι; Να έχω ενοχές;

Είναι απολύτως κατανοητή η επιθυμία μιας γυναίκας να εργάζεται ακόμα κι όταν πλέον φέρει τον ρόλο της μητέρας. Η εργαζόμενη γυναίκα ενισχύει το οικογενειακό εισόδημα, καθώς πλέον ένας μισθός δεν είναι ποτέ αρκετός. Ωστόσο, δεν είναι μόνο βιοποριστικοί οι λόγοι που μία γυναίκα μπορεί να εργάζεται δίχως ενοχές.

-Η εργασία είναι η κοινωνική μας ταυτότητα. Από τα πρώτα πράγματα που ρωτάμε σ’ έναν άνθρωπο είναι: “Τί δουλειά κάνεις;”. Η απάντηση που παίρνουμε συμπεριλαμβάνει πολλά πράγματα: την οικονομική του κατάσταση, την κοινωνική του θέση, την προσφορά του κ.ο.κ. Όλα αυτά δεν υπάρχουν στην απάντηση: “Άνεργος!” Με τη λέξη αυτή το άτομο δεν ανήκει πουθενά και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα τόσο στην κοινωνία όσο και στον εαυτό του.

Ο άνθρωπος είναι πολύπλοκο ον. Συνεπώς, η ευτυχία και η ικανοποίησή του είναι απολύτως λογικό πως δεν πηγάζουν από μία μόνο πηγή. Πολύ πιθανά ο άνθρωπος χρειαστεί πολλές πηγές ώστε να νιώσει πλήρης, γιατί όχι και μία γυναίκα.

Δεν είναι μόνο η μητέρα ο φροντιστής του παιδιού. Βέβαια, η ανάπτυξη του παιδιού καθορίζεται από την γονεϊκή φροντίδα και τρυφερότητα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα τον εγκλεισμό της μητέρας στο σπίτι. Όπως η ανάγκη για τροφή δεν είναι συνεχής, έτσι και η ανάγκη στοργής και τρυφερότητας από την μεριά της μητέρας δεν είναι εξίσου συνεχής. Μεγάλες ποσότητες στοργής και τρυφερότητας μπορεί να εκλάβει το παιδί από τον πατέρα, τη γιαγιά, τον παππού κοκ, αρκεί να είναι σταθερά πρόσωπα στην ζωή του και να μην εξαφανίζονται απότομα.

Ο ποιοτικός χρόνος είναι το κλειδί! Δεν είναι κακό να εργάζεται μία γυναίκα, κακό θεωρητικά είναι να μην περνάει ποιοτικό ελεύθερο χρόνο με το παιδί της. Ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής το παιδί έχει απόλυτη ανάγκη την αλληλεπίδραση με τη μητέρα του. Συνεπώς, θα ήταν απόλυτα υγιές για το παιδί λίγος ποιοτικός χρόνο φροντίδας, τρυφερότητας, κουβέντας, παιχνιδιού ή απλά βλεμματικής και σωματικής επαφής με την μητέρα (ή και με τους δύο γονείς).
 

Πώς θα το πω στο παιδί μου;

-Η αρχή γίνεται με μία πρώτη συζήτηση με το παιδί. Αναφέρετε πως κάθε ηλικία έχει τις υποχρεώσεις της: “Εσύ έχεις υποχρέωση να πηγαίνεις κάθε πρωί στον παιδικό σταθμό! Έτσι και η δική μου υποχρέωση είναι να πηγαίνω κάθε πρωί στη δουλειά μου!”

-Επισημάνετε τα οφέλη των υποχρεώσεων: “Εσύ πηγαίνεις στον παιδικό σταθμό για να μάθεις καινούργια πράγματα, εγώ πηγαίνω στη δουλειά για να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους που είναι άρρωστοι.” Μ’ αυτόν τον τρόπο, εισέρχεται σταδιακά στο μυαλό του παιδιού η αξία της εργασίας, λειτουργώντας μάλιστα ως πρότυπο στα μάτια του.

-Τονίστε πως η αναχώρησή σας για τη δουλειά και συνεπώς, πολύωρη απουσία σας δεν σημαίνει πως δεν το αγαπάτε: “Σ’ αγαπώ πολύ και σου υπόσχομαι μόλις ολοκληρώσουμε και οι δύο τις υποχρεώσεις μας και γυρίσουμε σπίτι θα περάσουμε ένα όμορφο απόγευμα μαζί.”
 

Αν χρειαστεί, πώς θα φέρω τον αντικαταστάτη φροντιστή;

Καλό θα ήταν να ενταχθεί ο νέος φροντιστής σιγά σιγά στη ζωή του παιδιού (ιδιαίτερα αν είναι ένα νέο πρόσωπο). Στην αρχή, θα ήταν καλό ο νέος φροντιστής να κάνει αισθητή την παρουσία του ενώ είναι παρούσα και η μητέρα. Σταδιακά θα αναλάβει τη φροντίδα του παιδιού. Θα είναι πολύ δύσκολο, αρχικά, τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί ο ερχομός ενός εξωτερικού παράγοντα, ωστόσο, η σχέση νέου φροντιστή-παιδιού θα εξαρτηθεί από το πόσο υποστηρικτικοί θα είναι οι γονείς σ’ αυτό!